Italië en Sardinië

Mei in Italië betekent nog lang niet altijd lenteweer. We hebben dus af en toe een appartement, wat tot verassende ontdekkingen leidt. Bijvoorbeeld het dorp Masserano. Wat een mooi oud stadje is dat, je waant je bij de Romeinen op visite: keitjes op straat, hoge huizen met mooie bogen en smalle stegen die omhoog en omlaag gaan. Ons onderkomen is wat moeilijk te vinden in de wirwar van straatjes en we vragen ons af waar we terecht gaan komen. Maar het is allemachtig prachtig. We verblijven in een heel oud appartement wat geheel in stijl is met het dorp en haar verleden. Alles doet oud, maar o zo degelijk aan, van het meubilair zouden we zo wat in ons eigen huis zetten en de aankleding is perfect. Het is er wel koud en het heeft één minpuntje: de kachel doet het niet. We vinden het wat overdreven om daarvoor te bellen, we hebben het tenslotte al wel kouder gehad.

We kamperen veel op campings. Het regent veel en vaak, maar zolang we niet wegspoelen vinden we het prima. Soms lijkt het even mis te gaan: een lichtflits gaat recht omlaag de grond in. We zien een grote overdekte parkeerplaats waar ook een paar kraampjes met fruit staan. Laten we daar de bui maar even afwachten. We maken het ons gemakkelijk op de grond en stallen onze lunchwaren ook uit. Vandaag liggen er twee eieren bij, gekregen van de vrouw van het B[e-38]B adres die ook kippen heeft. Als we gegeten hebben is de bui een stortbui van jewelste geworden en onweert het flink. Wij staan droog en zien het water voor ons hoog opspatten, achter ons klettert het door een goot van het dak af omlaag. De putten zetten alle zeilen bij. De volgende dag komen we weer langs die parkeerplaats, hij ziet er dan vriendelijk en uitnodigend uit! Mooi stuk Italië hier onder Zwitserland.

In Genua nemen we de nachtboot naar Sardinië, is een koopje omdat we op maandag gaan, soort "last-minute annex we komen passagiers op maandag tekort"-1¹korting.

Meteen de eerste dag op Sardinië zit het tegen. Na een lekke band breken er twee kabeltjes af bij de Rohloff versnelling. Alleen afstappen en met de hand schakelen is dan nog mogelijk. Dat brengt je niet echt ver op Sardinië .......

We krijgen hulp van een man bij een ijzerwinkel/doe t zelf-zaak die de bajonetsluiting hersteld. Hij geeft ons een verwijzing naar een fietsenmaker die niet blijkt te bestaan ("Ik woon hier al twintig jaar, maar die ken ik niet" ) Dan de volgende dag maar een retourtje Olbia voor een echte fietsenmaker. De eerste man van die winkel zegt dat de betreffende kabel niet gebruikt wordt in Italië en dat hij dus niets voor ons kan doen. We beginnen wat wit weg te trekken. "Pardon? Onze fietsenmaker in Nederland meldt dat een gewone reguliere derailleurkabel voldoet!" Zijn collega is wat vriendelijker en hulpvaardiger aangelegd en zegt dat hij er eens naar zal kijken. En zie: plots blijkt de gewenste kabel toch aanwezig te zijn. Hij gebruikt de oude én een nieuwe en maakt ons helemaal gelukkig; we kunnen weer op weg!

Op Sardinië is het mooi weer met in het begin af en toe een onweers- , regen- en hagelbui. De laatste drie weken is het alleen maar zonnig met dikke twintigers. Het is, vooral aan de westkust een heel mooi eiland. De cactussen vormen dikke hagen langs de kant van de weg, een betere afzetting kun je niet hebben, en er zijn veel struiken in bloei. We gaan een pas over van 1000 meter en constant op en neer langs de kust. De accu houdt het soms na zo'n 50 klimkilometers wel voor gezien en eerlijk gezegd wij ook. Maar we houden van het heuvellandschap. De afdalingen zijn weergaloos met veel haarspeldbochten en uitzichten.

Punt is wel dat er nergens richtingbordjes staan als je de doorgaande routes verlaat. Het mondt altijd uit in fout rijden, pogingen om autowegen te vermijden en hopen dat iemand je goed verwijst. We rijden soms met getekende routes op ons stuur, zodat we precies weten welke rotonde of stoplicht we moeten afslaan. Er zijn wel een paar Italianen die we postuum een lintje geven.

Wat we verder missen: toiletpapier op de campings en filterzakjes in de winkels. Maar daar valt natuurlijk prima mee te leven.

Op naar Corsica! We kijken er al reikhalzend naar uit.

Veel groeten aan iedereen, Anneke en Marij