Alle begin is moeilijk, maar ook mooi

Het is heerlijk om het fietsleventje weer op te pakken. De eerste dagen is het lente: grote velden met koolzaad, de koekkoek, eekhoorntjes, ooievaars en herten. Alleen de vleermuizen slapen nog en we mogen niet door een tunnel. Met genoegen rijden we via de steile weg er overheen.

Dan wordt het koud. Het is meestal drie graden als we vertrekken: 'Bon Courage' wordt vaak tegen ons gezegd en één keer met stralende blik 'dass ist doch Wahnsinn'. We huren appartementjes en laten de tent ingepakt.

De route voert door de Hoge Venen, Zuid-Eifel, langs de Moezel en Frankrijk: Vogezen en Elzas. Af en toe wat klimmetjes, maar dat onderdeel gaat prima.

Het begint op te vallen dat de plaatsnaambordjes in Frankrijk vaak op zijn kop hangen? Dat blijkt hier net zoiets te zijn als de omgekeerde vlag bij ons: Boerenprotest tegen alle regelgeving, belastingen en beperkingen.

Er glipt een klein dopje van het hoorapparaat bij Anneke het oor binnen. Wat we ook doen het blijft diep zitten waar het zit, we krijgen het er niet uit. We zitten in Thionville en daar hebben ze een ziekenhuis met eerste hulp. Na wat telefoneren gaan we er de volgende dag op af. Eerst moeten we bij de voordeur bellen, vertellen wat er aan de hand is en dan krijgen we een nummer. Daarmee kunnen we via een andere deurbel binnenkomen. Dan volgt de administratieve intake. Wachten. Dan de medische intake. Wachten. Uiteindelijk worden we gehaald en in een behandelkamer geplaatst. We gaan er nog maar eens bij zitten. De dienstdoende arts zegt dat hier een KNO-arts voor geroepen moet worden. Als ze later terugkomt vertelt ze dat die vandaag (zondag) niet aanwezig is en dat we morgen terug moeten komen. We zijn dan anderhalf uur verder, maar oké morgen weer een kans. De volgende dag is de procedure hetzelfde en worden we daarna naar de afdeling KNO gebracht.

Na een uur wachten toch eens even vragen. Er wordt geïnformeerd, duurt nog vijf minuutjes. Na weer een half uur nog maar eens gevraagd. We zijn gewoon vergeten en de arts is weg. Er wordt wat geregeld en eindelijk kan de behandeling dan beginnen. Het blijkt een moeilijk geval, duurt lang en is pijnlijk. Maar eindelijk komt de verstekeling dan toch het oor uit. Wij halen opgelucht adem. Nog een antibiotica-kuur als toetje en we zijn klaar.

Denken we. We hebben zolang in die wachtkamer van KNO gezeten dat we na twee weken nog hoesten en proesten.

Dan komt Zwitserland: hoe hoger hoe kouder, maar ook zon. We proberen omhoog te komen. De heuvels hebben besneeuwde toppen en de mix van bewolking, regen en soms een zonnetje zorgt ervoor dat het er steeds anders uitziet. Op de campings zijn we het enige tentje en hebben er prachtig zicht op. En oh, wat zijn we weer blij in het tentje te bivakkeren!

We worden gestuit door een gele hesjes-brigade. Die is op de been om een wielerwedstrijd die de hele dag duurt in goede banen te leiden. Alleen onze 'banen' worden daarmee danig in de war geschopt. Over steile onverharde Wanderwege worden we omgeleid. En daarna ben je nog de weg kwijt ook. Het is werkelijk niet om te doen. Als we voor de derde keer mannen met gele hesjes tegenkomen zijn we echt niet vriendelijk meer. Waarom zeggen mensen dan altijd dat zij het ook niet kunnen helpen? Alsof we daar wat aan hebben. Maar vooruit, we komen er wel.

Het is erg slecht weer als we bij de passen en hoogtes komen. De Simplonpas is 2005 meter hoog. We zijn niet alleen oud maar ook wijs geworden en kopen een treinticket. Er wordt ons verzekerd dat we zo de trein in kunnen lopen, moet lukken met die zware fietsen. Blijken er in de nacht stenen op de rails te zijn gevallen en dus de hele dag onderhoudswerkzaamheden. We moeten wat eerder uitstappen. Pikken we nog wat van die eeuwigdurende regen mee. Op naar Italië en hopelijk beter weer.

Veel groeten en zon toegewenst

Anneke en Marij