Mallorca en Corona-virus

Bij Mallorca dachten wij eigenlijk aan een eiland vol mondain toerisme. We worden dus weer eens blij verrast door de werkelijkheid. Mallorca heeft in het oosten het Tramuntana gebergte en in het westen kustgebied dat vlakker is. Verder gaan er alle wegen naar Palma, de hoofdstad. Waar je ook fietst altijd wijst er wel een bordje naar Palma, verloren lopen is er dus nauwelijks bij.
Wij vinden het hier meteen mooi en leuk. Het is veel groener dan Zuid-Spanje, in plaats van kale rotsen heb je hier groene heuvels met veel bomen en struiken. Het waait er wel harder en de temperatuur ligt iets lager. Maar vooruit, we moeten toch het gebergte in. Samen met al die wielerploegen en andere fietsfanaten fietsen we hoger en hoger de Cols over. Naar Soller hebben we zoveel haarspeldbochten dat we denken dat er gewoon elke keer dezelfde bocht voor onze wielen wordt gelegd. Gelukkig vinden we na de zoveelste bocht een kampeerplek. De berggeiten lopen en galopperen hier door het rotsige gebied heen. Het tentje doet ze trouwens wel even stilstaan ' wat is dat nu weer?'
De volgende ochtend blijken we toch nog twee kilometer haarspeldbocht tegoed te hebben voor we de Cap de Soller bij kunnen schrijven.
Als je hier wind tegen hebt kun je beter niet aan een klim beginnen. Bij windkracht zes gooien we dan ook resoluut de route om en slaan af naar meer toeristische gebieden. Campings zijn hier nauwelijks en het land is vrijwel allemaal 'Privado' en omheind, we nemen dus maar een appartement of hotel. Als je een beetje zoekt zijn die best betaalbaar en goed.

Dan begint het Corona-virus het dagelijks leven van de Spanjaarden aardig te beïnvloeden en ook wij krijgen er mee te maken. Monddoekjes en plastic handschoentjes zijn in de mode. Restaurants, bars en winkels worden op zaterdag gesloten. Dit alles om opeenhopingen van mensen te voorkomen. Die verzamelen zich vervolgens in de supermarkt waar het hamsteren is begonnen. Tja, dat gaat wat moeilijk met alleen fietstassen voor je spullen, dus we hopen er het beste van. Een Engelse buurvrouw staat op de camping elke verworven supermarktartikel met spray in te spuiten en af te vegen. Vervolgens neemt manlief het gedesinfecteerde artikel over om het in de camper op te bergen. We kijken dan nog wat meewarig naar deze activiteiten, enkele dagen later zal dat heel anders zijn.

Verder hebben we een aanval van wespen overleefd. We waren duidelijk op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats. Ze vlogen agressief op ons hoofd en gezicht en we zijn dan ook een paar keer gestoken. Paniek, gauw naar de fietsen en karren...... Zonnebril vergeten! Laat maar, we gaan voor geen goud terug! Als we daarna bij een Farmacia iets tegen de pijn willen kopen, blijken de klanten er slechts één voor één naar binnen te mogen. Dit alles in verband met het Corona-virus. We staan even te wachten, maar het duurt zo lang dat we doorrijden. De pijn wordt al minder.......

We lopen (of beter gezegd fietsen) vast. De noodtoestand wordt afgekondigd en niemand mag naar buiten. Alleen je hond uitlaten en een ritje naar de supermarkt is toegestaan. De eerste de beste dag worden we vijf keer door de Guardia Civil aangehouden. Onze tassen zijn zo vol dat ze niet geloven dat we naar een supermarkt op weg zijn, maar ze weten ook niet zo goed wat ze met ons aan moeten. Wij weten het ook niet. Alles gaat hier op slot en lopen of fietsen is verboden. We kunnen op dat moment geen kant op.
Gelukkig hebben wij onze 'engeltjes' bij ons. We ontmoeten een Nederlandse vrouw die hier al twintig jaar woont en op de bovenverdieping van haar huis appartementen ter beschikking stelt aan vrienden en familie. Wij kunnen, na twee dagen noodopvang, in een appartement waardoor onze problemen in één keer voor een tijdje zijn opgelost. Er woont nog een globetrotter in het andere appartement en met zijn vieren gaan we proberen ons hier staande te houden. Geholpen door de vier aanwezige honden die ons een alibi verschaffen om naar buiten te gaan. De omgeving is prachtig, het dorp Torres-Torres (boven Valencia) klein en rustig, het zou moeten lukken om het hier even uit te zingen.
Na zo'n 2000 kilometers zal er van fietsen voorlopig weinig komen. Zoals elk mens in deze hachelijke situatie kunnen we niets anders doen dan afwachten en ons aanpassen.

Blijf gezond en veel groeten
Anneke en Marij